Podążaj swoją drogą a ludzie niech mówią co chcą

Potoki mają swe łoża - I mają granice morza Dla swojej fali - I góry, co toną w niebie, Mają kres dany dla siebie, Nie pójdą dalej! Lecz serce, serce człowieka Wciąż w nieskończoność ucieka Przez łzy, tęsknoty, męczarnie I wierzy, że w swoim łonie Przestrzeń i wieczność pochłonie I niebo całe ogarnie. Wychodzi na to, że ludzie to desperaci, którzy w każdej sytuacji znajdą maleńki promyczek nadziei. Coś w tym jest:-)