Zwaśnione rodziny...

...choć jedna chce dobrze dla drugiej,
a jednak budzą się demony
i nie wiesz, jak stanąć, przecież dla każdej
zwaśnionej strony
chciałbyś być potrzebny i jak zawsze kochający,
i jak to pogodzić,
by pomóc w ugodzie, a bardziej nie skłócić,
gdy każda u ciebie szuka poklasku
swej racji,
a ty w genach masz każdą tę stronę?

Chcesz widzieć zgodę...

...jednemu przyznać rację, wiesz, będzie źle
drugiemu przyznać... też nie da się...
może lepiej nie wchodzić, nie godzić, zostawić,
nawet gdy smuci to cię?
może sami zdołają zepsute naprawić,
a ty delikatnie odsuniesz się?

Bardzo to trudne jest..

"empatyczna Gołota Poezji"

Postaraj się być mentorem, spokojnym słowem nie drażnić.
Przemówić się raczej staraj, do wszystkich wyobraźni.
Przecież lat wiele będziecie razem.
Po cóż chować gdzieś w sercach urazę.

Nic mi więcej na myśl nie przychodzi.
Spróbuj tego, to nie zaszkodzi.

:tynf

Nie mam zapędów mentorskich
Sama popełniam też błędy
To dwóch braci problemy
Dorosłych i mają swoje rozumy.

I każdy ma swoją rację
Wysłuchałam każdego z osobna
I z każdego racją jestem zgodna
A między nimi jest teraz wojna.

Jeden się troszczy o drugiego
Starszy w szpitalu i chory
Młodszy zatroskany i szczery
Budzi, niechcący, wojenne sfery.

O żonę starszego tu chodzi...
Więcej napisać mi się nie godzi...

zbudź demona mówią geny
celuj z broni, krzycz, zamieraj
wzleć jak bocian w ciepłe kraje
z góry zrzucaj wiadra stali

z popmatycznych krzyków gardeł
prześlizgnie się duszy skrawek