Dawno, dawno temu, kiedy nie było jeszcze policji, a nad naszym bezpieczeństwem czuwała Milicja Obywatelska wspomagana przez ORMO i ZOMO, mieszkałem sobie w pewnym małym miasteczku.

Jakie są małe miasteczka, wszyscy wiedzą. Tutaj każdy każdego znał, wszyscy wiedzieli, że "ta Nowakowa z końca ulicy nowe futro se kupiła, musiała d... dać" i tym podobne.

Miałem ja znajomego funkcjonariusza Obywatelskiej, swoją drogą całkiem przyzwoitego chłopa, tylko o dość specyficznym poczuciu humoru. Stasio (imię prawdziwe, bo po co zmieniać?) był też przy okazji hodowcą psów, konkretnie dobermanów. I to takim zawołanym, dbającym o psy lepiej niż o żonę i dzieci, jeżdżący z nimi po wystawach, ale też handlującym szczeniakami. A że mnie zamarzył się właśnie doberman, to pogadałem ze Stasiem i umówiliśmy się, że właściwie to on mi może po znajomości jednego szczeniaka sprzedać, a właściwie dać, tylko żebym pokrył koszty szczepień i wyprawki. Takiej propozycji nie mogłem odrzucić, tyle tylko, że stanęło na tym, że dla mnie będzie ostatni ze szczeniaków, który nie znajdzie sobie właściciela.