Trzy postacie, które zdecydowanie nie powinny być głównymi bohaterami filmu

Frodo

Na początku z chęcią przyczepimy się ekranizacji dzieła wielkiego Tolkiena. Sytuacja wygląda tak - jest pierścień, który trzeba zniszczyć w ogniu Mordoru. Do tej położonej hen daleko krainy trzeba iść piechotą (to wymóg - w innym wypadku zarówno książka, jak i film kończyłyby się zaskakująco szybko). W takiej sytuacji misji tej podjąć się mogą krasnoludy - fachowcy w rozłupywaniu ogrzych czaszek, elficcy specjaliści od kamuflażu i posyłania strzał w dupska sługusów Saurona czy też na przykład ujeżdżający kilkutonowego orła czarodziej, którego magiczne sztuczki wcale nie ustępują epickim trikom Jezusa. Ale nie! Wyślijmy na tę wyprawę grupkę niezgrabnych i głupiutkich karzełków z płaskostopiem i nadwagą. Niech sobie człapią, sieroty. Żeby było jeszcze trudniej, to na czele tej żałosnej wyprawy postawmy Froda - smutnego knypka z wyjątkowym pechem - a to go ukąsi kilkumetrowy pająk, a to paskudnie okaleczy go jakiś wredny Nazgul, a to odgryzie mu palec Gollum...


O wiele bardziej od oglądania kilkunastu (w nierozszerzonej wersji trylogii) godzin marszu hobbitów, wolelibyśmy dowiedzieć się, co działo się z Gandalfem po jego długiej walce z Balrogiem. Z tego co pamiętamy to czarodziej zmarł w wyniku zmęczenia i odniesionych ran, ale po śmierci trafił do Valinoru - królestwa leżącego w odległych zaświatach, zamieszkanego przez nieśmiertelne byty. Stamtąd, uzyskawszy nowe ciało, oddelegowany został z powrotem do Śródziemia. Mimo że dla reszty bohaterów wszystko to odbyło się w mgnieniu oka, to dla Gandalfa jego astralna podróż trwała wiele tysięcy lat. Gdy Peterowi Jacksonowi skończy się literacki materiał na kolejne filmy - zawsze może puścić wodze wyobraźni w tym temacie...

Neo

A oto bezbarwny bohater, który z racji posiadania wyjątkowego pecha uznany został za mesjasza-samobójcę skłonnego wykonać najbardziej niebezpieczną misję w historii ludzkości (pierścieniowa eskapada Frodo się przy tym chowa). Biedak dwoi się i troi, aby nikt w niego nie zwątpił. W pewnym momencie upodabnia się do Chrystusa - zaczyna nawet latać i wskrzeszać zwłoki. Jest przy tym tak do bólu smętny i wyblakły, że właściwie to trudno nawet było uronić łzę po jego męczeńskiej śmierci.


Żałujemy, że więcej uwagi nie poświęcono komuś, z kim znacznie łatwiej można by się utożsamiać. Cypher to człowiek, który w przeciwieństwie do reszty świadomych ludzi wcale nie chce się obudzić i opuścić syntetyczny twór zwany Matrixem. Świat rzeczywisty jest przecież zły, niebezpieczny i kontrolowany przez bezduszne maszyny. Lepiej więc spać w bezpiecznym kokonie. Ta najbardziej chyba ludzka postać wcale nie wydaje się być szczęśliwa z powodu wybrania przez siebie niebieskiej pastylki...

Pożerając stek zwierza się Agentowi Smithowi: „Wiem, że ten stek nie istnieje i wiem, że gdy wkładam jego kęs do ust, Matrix mówi mojemu mózgowi, że jest on soczysty i pyszny. Teraz, po dziewięciu latach, wiesz z czego zdałem sobie sprawę? Ignorancja to błogosławieństwo”.

Dylemat dotyczący skutków „zdejmowania sobie klapek z oczu” jest naszym zdaniem bardziej godny uwagi niż fajerwerki i wyginanie łyżeczek za pomocą siły własnej wiary.

Luke Skywalker

Pierwsze „Gwiezdne wojny” to jedno z tych dzieł, które nigdy się nie zestarzeją i nawet w dniu swoich setnych urodzin film w dalszym ciągu będzie miał swoich oddanych fanów (a co za tym idzie - osoby z prawami do lucasowej trylogii będą mogły po raz n-ty czerpać profity z publikacji kolejnych odświeżonych wersji filmu). Jedyny problem mamy z głównym bohaterem. Zupełnie nie rozumiemy czemu spośród kosmicznych zakapiorów, wiekowych mędrców Jedi, cwaniackich kosmitów i płatnych zabójców, na centralną postać wybrano letniego niczym pomidorowa z ryżem, wątłego sierotę o aparycji heterosceptyka.

Chłopina nie ma absolutnie żadnych cech filmowego herosa. I niby mamy uwierzyć, że po błyskawicznym treningu gość ze ślamazarnej cipy zamieni się w kiziora wymachującego świetlnym mieczem niczym stary fechmistrz? I że jeszcze gdzieś tam po drodze, bez większego przeszkolenia, ruszy na czele gwiezdnej floty ażeby rozpierdzielić w drobny mak Gwiazdę Śmierci? Tak, wiemy - „Ukrytą on moc w sobie ma. Wojownikiem wielkim zostanie.”


Powiedzmy sobie szczerze - Luke to ślamazarna klucha i wafel z kazirodczymi zapędami. Tak w każdym razie wypada na tle Hana Solo, który to naszym skromnym zdaniem, powinien być głównym bohaterem gwiezdnej trylogii. Han to cwaniak, choleryk, cynik, drań i wyrachowany kobieciarz na zawołanie rzucający z rękawa czerstwymi sucharami. Poza tym ma fajne, włochate stworzonko, które robi „Ahhhhrrrrrr uhrrrr „.


Skąd te rozlazłe, bezbarwne postacie? Ano ze średniowiecznych moralitetów, gdzie po raz pierwszy (dokładnie w XV wieku) pojawiło się określenie „everyman” - człowiek o uniwersalnych cechach, z którymi każdy może się utożsamić. W praktyce - jeśli mając paletę wielu barw wzięlibyśmy po trochu z każdej i zmieszali, to wyszedłby nam kolor szary i nijaki. I właśnie tacy są opisani powyżej bohaterowie.